آغازگر
فضای مجازی هم عجب جائیست! گاهی آن قدر آدم را میان انتخاب های گوناگون سرگردان می کند که به این فکر می افتی که کاش ساعت ها و ماه ها وقت داشتی تا به هر جا سرک بکشی و از هر گوشه ای تحفه ای جمع کنی. حالا این هم فضای کوچک و کنج خلوت خانه ی من است که می خواهم خدای خودم را در آن احیا کنم. نه، نمی خواهم این دفترچه ی خاطراتم باشد. اگر از خواندن کلماتم کسل می شوی، برای من ذره ای اهمیت ندارد. بلاگ های دیگرم که می توان گفت طبق آئین نانوشته ی بلاگ نویس ها پر از مطالب سرگرم کننده و ادبی و هنری و عشقی و ... است، به قدر کافی مخاطب و خواننده دارد. بگذار این گوشه ی دنج را برای خودم نگه دارم و بگذار برای همیشه لااقل در این کنج ناشناخته حس کنم خودم هستم؛ بیگانه با آن چه باید باشم. می خواهی مرا بابت آنچه هستم دوست بداری یا نه، اهمیتی ندارد. این یک رسم همیشگی است. نزدیک ترین دوستانم نیز تنها مواقعی مرا دوست دارند که مانند آن ها باشم. برای اندرز و نصیحت نیامده ام، اما اگر مرا می پسندی، تو هم آغازگر هستی خودت باش. نپسند که دیگران تو را بیافرینند. آفریننده ی خودت باش تا لذت بخش ترین ثانیه ها و سال ها را لمس کنی. افتخار کن که هستی. و خودت باش؛ آغازگر نسل تازه ای از انسان های مادی.
نیازمند نظرهایتان نیستم. ایمیلم را گذاشته ام برای گفت و گو با هر کس که تمایل به آشنایی یا بحث یا هر چیز دیگر دارد. با آن ها که می شناسید رفیق باشید و بشناسید آن هایی را که نمی شناسید.